สองร้อยสิบสาม

ฝนโปรยปรายลงมาเบาๆ นอกหน้าต่างสตูดิโอของฉัน เป็นสายฝนพรำชนิดที่ฉาบโลกรอบกายให้กลายเป็นสีเทา ฉันขดตัวอยู่บนเก้าอี้นวมโดยมีตะกร้าไหมพรมสีพาสเทลนุ่มนิ่มวางอยู่แทบเท้า จังหวะการถักนิตติ้งช่วยปลอบประโลมฉันเสมอ...สองมือเคลื่อนไหว สร้างสรรค์สิ่งที่จับต้องได้ สิ่งที่อบอุ่น สิ่งที่สร้างขึ้นเพื่อชีวิตหนึ่งซึ่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ